Η ηθική βρίσκεται στο χαμόγελο

Το ήθος των ανθρώπων δεν μετριέται σε λόγια, αλλά σε στάσεις και πράξεις, και είναι μερικές στιγμές στη ζωή των ανθρώπων που καλούνται να επιδείξουν το ποιόν του ήθους τους στις πιο δύσκολες των συνθηκών. Με την έννοια της λέξης "ήθος" δεν αναφερόμαστε φυσικά σε καμιά χριστιανική αρετή ή στην έννοια της σεμνότητας. Αναφερόμαστε στην διανοητική, ιδιοσυγκρασιακή και ιδεολογική πάστα από την οποία είναι κανείς φτιαγμένος. Σε πράγματα που εδράζονται στα μύχια της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του κάθε ένα και που αναδύονται σε περιστάσεις ακραίες και δύσκολες. 

Εφαλτήριο για αυτό μας το άρθρο αποτέλεσε η πρόσφατη αναθύμιση των φωτογραφιών από τις συλλήψεις των νεοναζί αρχηγών της Χρυσής Αυγής, καθώς και ένα παλιό φωτογραφικό ντοκουμέντο που έπεσε στα χέρια μας και το οποίο μας πήγε πίσω σε καιρούς πολύ δυσκολότερους: Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια από τις λαϊκές ρήσεις στην οποία προσωπικά πιστεύω, είναι ότι το πρόσωπο αποτελεί τον καθρέπτη της ψυχής. Και είναι σε συνθήκες μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης που το ανθρώπινο πρόσωπο απαντά καλύτερα σε αυτή του την ιδιότητα: Αντικατοπτρίζει πληρέστερα αυτό που κανείς είναι στο βάθος του. Το ήθος του. Την πάστα του. 

Για όσους δεν το υποθέσατε ακόμα, θα κάνω μια μικρή σύγκριση φασισμού- κομμουνισμού, σε ότι αφορά το ήθος που σαν ιδεολογίες εμφυσούν στον άνθρωπο, την στάση που τον κάνουν να παίρνει σε ορισμένες συνθήκες, αλλά και αντίστροφα, το ψυχολογικό υπόβαθρο που απαιτεί η μια και η άλλη ιδεολογική κατεύθυνση. Για το να είναι κανείς κομμουνιστής και το πως νιώθει, θα παραθέσω απλά και μόνο μια φράση:  "Δε ζητώ την επιείκειά σας. Θα δεχτώ στωικά και περήφανα την καταδίκη μου και θ' αντιμετωπίσω με θάρρος το εκτελεστικό απόσπασμα. Τίποτ' άλλο δεν έχω να προσθέσω." (Απολογία Νίκου Μπελογιάννη). Για το πώς νιώθει κανείς όντας φασίστας, δεν γνωρίζω γιατί δεν υπήρξα ποτέ, θα σας προτρέψω όμως να θυμηθείτε τη δολοφονία Φύσσα και να υποθέσετε μόνοι σας.

 Ας προχωρήσουμε σε μια μικρή εκφραστική συγκριτική της ηθικής λοιπόν: 

Ο φασίστας βουλευτής της Χρυσής Αυγής Στάθης Μπούκουρας, που βρίσκονταν προφυλακιστέος και αντιμετώπιζε την πιθανότητα κάθειρξης (προσέξτε: την πιθανότητα) ξεσπά σε κλάματα κατά την απολογία του στη Βουλή. H εικόνα του σκληρού άντρα, που μόνο εκείνος πίστευε για τον εαυτό του θρυμματίζεται. Τα πιστεύω του προφανώς δεν επαρκούν για να τον θωρακίσουν ιδεολογικά απέναντι σε αυτό που ισχυρίζεται ότι αποτελεί αντίπαλό του: Το σύστημα.

Και πως άλλωστε όταν στην ουσία αποτελείς τον ουραγό, το μακρύ χέρι του συστήματος, να νιώσεις αυτό το ιδεολογικό και ηθικό χρέος απέναντι στον εαυτό σου. Έτσι λοιπόν, ο κύριος Μπούκουρας, ακολούθησε την πορεία που ταίριαζε περισσότερο στην ηθική του. Προκειμένου να πέσει στα μαλακά, ψήφισε ως ανεξάρτητος βουλευτής για Πρόεδρο Δημοκρατίας, αυτόν που του υπέδειξαν και αφέθηκε ελεύθερος. 

Η παρακάτω εικόνα προέρχεται από την περίοδο του Δευτέρου Παγκόσμιου Πόλεμου. Έχει ληφθεί σε άγνωστη χρονολογία κάπου στο ρώσικο μέτωπο. Ένας αξιωματικός των Ναζί έχει συλλάβει και εκτελεί έναν σοβιετικό κατάσκοπο. Η φωτογραφία εικονίζει τον σοβιετικό κατάσκοπο να χαμογελά πλατιά λίγο δευτερόλεπτα πριν εκτελεστεί. 

Τελικό σχόλιο για την παρούσα ανάρτηση από τον Φρίντριχ Νίτσε: "Αν δεν αξίζει να πεθάνεις για τις ιδέες σου, ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου"