Βαγγέλης Γιακουμάκης

Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης χάθηκε, βρέθηκε νεκρός και κηδεύτηκε. 

Παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων ακούει κανείς ότι "ήταν ένα ευάλωτο παιδί", ότι "ήταν εύκολος στόχος" ότι "ήταν θύμα bullying". Άλλα κοράκια των μίντια δακρύζουν κροκοδείλια δάκρυα για τον "άτυχο νέο" ενώ άλλα του είδους τους βγάζουν διάπυρους λόγους για τους "εγκληματίες που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία".

Η σημαία, κυματίζει μεσίστια στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων. Μια σχολή που δεν έδωσε καμιά σημασία στο να προφυλάξει τον Γιακουμάκη. Μια σχολή που για να γίνεις δεκτός θέλεις βύσμα, από Νομάρχη και πάνω... Τυχαία λέτε όλα αυτά; 

Δεν γνωρίζω τι ήταν ή τι δεν ήταν ο  Βαγγέλης Γιακουμάκης και αρνούμαι να κατανοήσω τι σημαίνει η φράση "ήταν ένα ευάλωτο παιδί" και "εύκολος στόχος". 

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση θυματοποίησης ενός ανθρώπου όχι για κάτι που πιστεύει αλλά για κάτι που είναι. Έχουμε την επίδειξη βίας, σωματικής και ψυχικής από μια μερίδα (αγέλη είναι καλύτερος όρος) που άλογα καταπιέζει, ταπεινώνει, τρομοκρατεί και οδηγεί στο θάνατο έναν άνθρωπο. Αυτό κύριοι λέγεται φασισμός. Και οι άνθρωποι που λειτουργούν με αυτόν λέγονται φασιστοειδή. 

Κανείς δεν το είπε, κανείς δεν το σχολίασε, όμως είναι ακριβώς αυτό. 

Ο εκφασισμός της κοινωνίας, δεν περνά μόνο μέσα από τη Χρυσή Αυγή. Δεν περνά μόνο μέσα από σύμβολα και στολές. Δεν περνά μόνο μέσα από τον αντικομμουνισμό, τον αντισημιτισμό και την ξενοφοβία. Περνά κυρίως μέσα από την κρίση, την εξαθλίωση και την καλλιέργεια φόβου και δυσανεξίας απέναντι στο διαφορετικό. 

Κι όποιος δεν τοποθετεί αυτή την παράμετρο στον θάνατο του Γιακουμάκη απλώς σκυλεύει τη μνήμη του...